6 videogamfranchises die geen vervolgverzoeken meer nodig hadden [MUO Gaming]

De videogamebranche heeft altijd, en zal altijd worden bestuurd door sequels. Game-uitgevers zijn altijd op zoek naar manieren om een ​​franchise te gebruiken en om te zetten in iets dat voor de lange termijn kan worden gemolken. Voor veel franchisenemers is dit uiteindelijk een goede zaak. Immers, als er geen vervolg was op Mass Effect, zouden we nooit een van de beste games ooit in Mass Effect 2 hebben gespeeld. Als Rockstar niet verder ging na het eerste koppel Grand Theft Autos, hadden we nog nooit gezien hoe ongelooflijk de franchise is in 3D.

Toch zijn er enkele gelegenheden waarbij de poging om geld in te zamelen en een franchise te bouwen een slechte zaak is. Sommige games hebben absolute garbage-sequels die de ervaring van het origineel echt versoepelen. Ik begrijp dat uitgevers zoveel mogelijk geld willen verdienen aan hun intellectuele eigendom, maar soms is het het beste om het advies van Kenny Rodgers te volgen - “je moet weten wanneer je ze vasthoudt, weet wanneer je ze moet folden, weet wanneer je weg moet lopen en weet wanneer je moet rennen“.

Duke Nukem Forever

Dit is de moeder van alle teleurstellingen. We hebben een van de beste games van zijn tijd, jaren en jaren vertraagd, om uit te komen en te floppen. Ik was niet al te verbaasd dat het spel een complete mislukking was, maar ik wou dat ze het met rust hadden gelaten. De manier waarop de ontwikkelingscyclus van deze game liep was duidelijk de antithese van wat een goed gemaakt spel zou moeten doormaken, en de resultaten weerspiegelden duidelijk dat.

Natuurlijk, als ze dit vervolg tijdig hadden kunnen lanceren, zou het goed zijn geweest, maar toen het spel de langstlopende grap in de videogamesector werd, denk ik dat de beste keuze was om het te laten sterven en Duke's nalatenschap te laten leven op ongedeerd.

Crackdown 2

Crackdown 2 is geen slecht spel. Eigenlijk is het, net als de eerste Crackdown, ver boven het gemiddelde. Het probleem is echter dat het is net zoals de eerste Crackdown. Het voelt alsof er niets is veranderd in het vervolg en soms was ik vergeten dat ik een nieuw spel aan het spelen was. Ik dacht dat ik een tijdje vloeide en ik speelde eigenlijk het origineel.

Plots herinnerde ik me dat tijdreizen onmogelijk is, en speelde ik eigenlijk gewoon een vervolg waarbij de ontwikkelaars schenen te vergeten dat innovatie en originaliteit iets is. Nou ja, het was nog steeds een goed spel, ik zie gewoon geen reden voor hen om zich te bekommeren om een ​​vervolg als ze niets zouden veranderen.

Elke recente Sonic-game

Serieus, laat Sonic nu al rusten. Hij heeft zich gewoon niet goed aangepast aan moderne platforms, vooral in 3D. Dat wil niet zeggen dat er iets mis is met de oude Sonic-spellen. Sterker nog, ze zijn fantastisch, maar er is geen reden om zijn nalatenschap te behouden door domme effecten naar de markt te duwen om te proberen een cent te verdienen.

Sommige games werken gewoon niet zo goed in 3D, en het is duidelijk dat Sonic daar een van is. Er is nog steeds plaats voor 2D Sonic-games en het leek erop dat ze eindelijk goed door hem gingen doen en een goed gemaakt 2D-spel lanceerden. Toen kondigden ze aan dat het episodisch zou zijn, en daarna brachten ze nauwelijks afleveringen uit. Ze weigeren gewoon de arme Sonic alleen te laten, en eerlijk gezegd voel ik me slecht voor de kleine man.

Snelle treffers

Tony Hawk Ride - Activision dacht te profiteren van de perifere rage door Tony Hawk uit te brengen met een skateboard. Het kan twee vliegen in één klap doden: revitaliseren van de Tony Hawk-franchise en veel geld verdienen met goedkoop plastic. In plaats daarvan heeft het gewoon één Hawk gedood.

Perfect Dark Zero - Deze game is een bewijs dat een Nintendo 64-shooter niet goed werkt op moderne consoles. Alles was gestapeld tegen Perfect Dark Zero. Ten eerste was het een lanceringsspel, dat nooit goed voorspelt. Ten tweede was het een vervolg op een spel dat veel te lang in de maak was, waardoor het onmogelijk is om aan de verwachtingen te voldoen.

Gitaar Held - Guitar Hero is een voorbeeld van een game die niet hoefde te sterven, het had alleen rust nodig. Activision schoof Guitar Hero zo hard in ons gezicht dat we het haatten, zelfs als het nog steeds kwaliteitsspelen waren. Het is jammer, want ik mis eigenlijk het spelen van ritmespellen. Toen Activision de vier miljoenste iteratie van de franchise trof, stopten de spelers met zorg.

Conclusie

Soms is het beter om je verliezen te beperken en verder te gaan. Dit is een les die de videogamesindustrie (en de meeste entertainmentmedia voor die kwestie) gewoon niet lijkt te leren. Wanneer de verkoop begint te slinken op een franchise, is de oplossing niet om meer versies ervan sneller vrij te geven. Het is triest om te zien dat een aantal fantastische franchises in videogames hun erfenis hebben aangetast door game-ontwikkelaars en uitgevers die proberen in te checken.

Welke vervolgdingen zouden volgens jou niet hebben bestaan? Laat het ons weten in de comments!