Waarom ik nog steeds van de MiniDisc houd [Opinie]

Toen ik een paar dagen geleden mijn kantoorlade opruimde, merkte ik dat ik een kleine, doorzichtige plastic behuizing achter de trekking aan het jagen was, op de een of andere manier niet in staat om het te pakken of uit te zoeken wat het was.

Uiteindelijk was de overwinning van mij (ik haalde de remise uit de haak en gooide hem om, ik won nog steeds!) En zittend op mijn bureau, in al zijn jaren negentig genade, was een kleine MiniDisc-zaak.

Maar waar was de schijf zelf??

Gevangen door nostalgie naar een stuk kit dat precies deed wat het beloofde en geen softwarefouten had / updates nodig had, ging ik naar een doos aan de achterkant van het bureau, naast mijn oude vinylplaten (ja, er is een patroon ontwikkelen, mensen). Daar vond ik mijn verzameling MiniDiscs, kleurrijk en op de een of andere manier willen worden gespeeld.

Naast hen was mijn tweede MiniDisc-speler, de Sony MZ-R410.

Wat kan ik anders doen??

Het wonder van de MiniDisc

Ik ben me ervan bewust dat dit klinkt als het gejuich van een man die op middelbare leeftijd nadert, afgemat door jarenlange iPods en MP3-spelers en OS-updates en het vinden van de juiste app om mee op te nemen, maar de MiniDisc was echt een geweldig formaat. Het had niet al die bagage - het was letterlijk een “druk op play en geniet” apparaat.

Sterker nog, het werd onderhouden met geweldige spelers, zoals MZ-R410, een naam die meer op een vliegtuig lijkt dan een muziekspeler.

Een paar uur later was ik nog aan het luisteren naar de MiniDisc-speler, gebruikmakend van dezelfde enkele AA-batterij die werd gevonden in het apparaat. Het was ruim 6 jaar geleden dat de speler voor het laatst was gebruikt (kort, toen we verhuisden), dus dit was behoorlijk indrukwekkend.

Het meest indrukwekkend was natuurlijk de geluidskwaliteit. Ik ben een gepassioneerde Led Zeppelin-fan en neem allerlei voorzorgsmaatregelen tegen het spelen van mijn cd's om krassen te voorkomen. Mijn huidige methode is om ze op te slaan in FLAC-indeling op een dvd, klaar om te worden hersteld naar mijn harde schijf in het geval van een fout. Toen ik de MiniDisc-speler kocht, bewaarde ik elk Led Zeppelin CD-album in 4 MiniDiscs, met behulp van een handige compressie genaamd MDLP. Niet ideaal en niet zo goed als de originele CD's, maar nog steeds beter dan MP3.

Dat is niet alles. MiniDiscs spelen nog steeds gegevens zonder problemen af, in tegenstelling tot CD-R-schijven van ongeveer dezelfde tijd. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die een poging heeft gedaan om alleen een oude schijf te spelen om gaten in het reflecterende oppervlak te vinden en kleine groen / bruine vlekken waar de media is aangevallen door een schimmel.

Geen problemen met dit probleem MiniDisc - zeker, een goede dosis magnetisme kan problemen veroorzaken, maar er is niets dat mijn muziek opeet!

Wat nu voor de Minidisc?

Helaas is er in 2012 niet veel dat je kunt doen met een Sony MiniDisc-speler. Er zijn geen opties om de schijven te gebruiken als gegevensopslag - ze hebben in elk geval maar ongeveer 150 MB, dus de gegevens zijn beperkt.

Het blijft een lichtend stuk technologie, maar het bewijs dat bewegende delen niet hoeven te betekenen dat de batterij binnen 8 uur leeg raakt, en dat de kwaliteit van de opname en weergave veel beter is dan bij MP3.

Het resultaat is een dierbaar herinnerde indeling die ideaal was om live muziek op te nemen en later weer te beluisteren, iets wat niet gemakkelijk haalbaar is (of zelfs wenselijk is als je een concept hebt van mobiele telefoonbeveiliging) met een moderne mediaspeler / smartphone.

De romantiek van nostalgie

Het is misschien achterhaald door MP3 en de populariteit van de iPod, maar het Sony MiniDisc-formaat was een fantastisch voorbeeld van verkleinde magnetische media die toch een hoge (voor de tijd) opslag konden bieden.

Als je het geluk hebt een MiniDisc-speler te hebben en een verzameling kleine, handige schijven (die zijn ingepakt in plastic), is de kans groot dat je nog steeds de speler, schijven of beide hebt..

Waarom heb je ze nog, 10 jaar later? Waarschijnlijk omdat je toen besefte hoe nuttig en draagbaar het formaat en de spelers / recorders waren. En nu, als je naar ze kijkt, waardeer je die kwaliteit.

Of ben ik het gewoon? Ben ik betrapt in de romantiek van nostalgie?

Laat het me weten in de comments!

Ontdek meer over: Sony.